وقتی یکی از من شغلم را می پرسد، از خجالت آب می شوم، خون به صورتم می دود و رنگ به رنگ می شوم. به تته پته می افتم. من - آن هم کسی که به حفظ ظاهرو خویشتن داری معروف است - به آدم هایی که خیلی راحت می گویند ( من بنا هستم ) حسودیم می شود. به کتاب دارها، آرایشگرها، نویسندگان و سادگی بیان آن مشاغل و به همه ی حرفه هایی که گویا هستند و نیازی به توضیح و تفسیر ندارند، رشک می برم. هربار با چنین سئوالی روبه رو می شوم، می گویم: حرفه ی من خندیدن است. خوب، عباراتی از این دست، سئوال دیگری می انگیزد ( جدا از این راه نان می خوری؟ ) در کمال صداقت پاسخ می دهم « آری » در واقع، از همین راه نان می خورم و جای شما خالی از سرخنده هایم نانم حسابی توی روغن است. اگر از دید بازار به قضیه نگاه کنیم، تقاضا برای خنده ی من بالاست. من خوش خنده ی مجربی هستم. هیچکس نمی تواند مثل من بخندد، و مسلما کسی هم از نکات برجسته ی هنرمن برخوردار نیست و...
نشر گویا
