در ادبیات فارسی، دو شاعر برجسته به نام های مولانا و بیدل وجود دارند که منظومه ی فکری خاصی را با خود به همراه دارند. این منظومه ی فکری می تواند آن ها را از سایر شاعران متمایز کند. هر دو از نظر تقسیم بندی کلی در پانته ایست یا وحدت وجودی قرار دارند، اما تمرکز آن ها بر فرازهای معنوی این فلسفه با یکدیگر تفاوت دارد.
شاعران به طور عمومی علاقه خاصی به استفاده از واژه های خاص دارند که آن را می توان واژه های سوگلی یا واژه های نظرکرده نامید. آن ها این واژه ها را به طور مکرر تکرار می کنند و با استفاده از آن ها تشبیه، استعاره و تمثیل می سازند و حتی نماد ارائه می دهند.
بیدل شاعر بزرگی است که با استفاده از منظومه ی فکری خود، به شکل چشمگیری به جامعه ادبی و فرهنگی فارسی سختگیرانه پاسخ می دهد. او با استفاده از واژه های سوگلی خود، عمق و قدرت احساسات خود را به خواننده منتقل می کند. شعر های بیدل پر از غم و شور است و تاثیر قوی روحانی را بر خواننده می گذارد.
کتاب مشق معنی بیدل
