«لائوتزو» را در کنار «کنفسیوس» بزرگ ترین فیلسوف، عارف و شبه پیامبر شرق دور می دانند. اندیشمند بزرگی که نوشته هایش نه فقط سرشار از حکمت و طریقت درست زیستن برای رسیدن به سرچشمه های دانایی و نادانی است، بلکه شاعرانگی و خلق تصاویر ناب و بکر از انسان و طبیعت نیز در آن ها موج می زند. آیین باستانی «دائو» که مردمان چین باستان از سه هزار سال پیش رو به سوی آن داشته اند، بر پایه ی سلسله نوشته های «لائوتزو» در کتاب «دائو د جینگ» شکل گرفته و قوام یافته است. کتاب «شنیدن از دائو د جینگ» بخشی از همین گفته ها و شعرواره های حکیمانه است. کتابی که انگار با قصد و هدفی از سوی پژوهشگر و مترجم بزرگ دوران ما، «ع. پاشایی» گزینش، تحقیق و ترجمه شده است. هرکدام از گفتارهای این کتاب به وضعیتی اشاره دارد: عدم توازن میان زیست - جهان ما، ناتوانی مان در آرام نشستن و صبوری و سکوت، عدم ارتباط درست با طبیعت و ناتوانی از تماشا و گوش سپردن به آن و سرگشتی ما در شناخت خود، جهان و هرآنچه با دانش تجربی در فهم آن عاجزیم. از همین روست که می توان «شنیدن از دائو د جینگ» را خواند و در سرچشمه های کهن دانش و آگاهی غور کرد.
کتاب شنیدن از دائو د جینگ
