با یک پلیور یقه اسکی خاکستری در خانه راه می رفت. عقربه ها به سختی جلو می رفتند. حتی عقربه ی ثانیه شمار هم متوقف شده بود. برای چندمین بار آبی به سر و صورتش زد و ساعت مچی اش را دور دستش بست. به تصویر خودش در آینه خیره شد و از اعماق وجودش آرزو کرد، کاش این مذاکره ی دلهره آور هر چه زودتر به پایان برسد. بار دیگر به ساعتش نگاه کرد. تا پانزده دقیقه دیگر باید راه بیافتد. در فکر این بود که این پانزده دقیقه را چگونه بگذراند که کسی در زد. رنگ از رخسارش پرید. ساعت چهار و بیست و پنج دقیقه بامداد روز تعطیل، چه کسی در می زند؟ با صدای بلند نفس می کشید. یعنی قبل از این که خودش را به قرار برساند، لو رفته اند؟ هیچ گونه تصور خوبی از کسی که پشت در بود نداشت. زانوهایش را نمی توانست تحت کنترل داشته باشد. در خوش بینانه ترین حالت پلیس یا مامورهای امنیتی حکومت به سراغش آمده اند. قطعا ذهن او را خوانده اند و می خواهند او را در نطفه خفه کنند. نه راه فراری دارد و نه می تواند افکارش را انکار کند. خودش را پشت در رساند و در را باز کرد. ناگهان و...
روزگار