همان موقع که قصد شروع سخنرانی اش را داشت با خودم گفتم: حالا وقتش است. با صدای بلند گفتم: دانستن با صاحب دانش بودن متفاوت است، دانش یعنی آن چه که در بخشی از حافظه است و تو در این مرحله، عالم خوانده می شوی، اما دانستن، قسمتی از هستی و وجود ماست که در این صورت می توان به عرفان رسید، بالاتر از دانستن، پرواز روحمان به دنیای ماوراست و اینجاست که عاشق می شوی، حالا تو بگو مولوی، تو در کدام مرحله ای؟ مولوی نگاهی عمیق انداخت و گفت: ای سلطان من، می دانم که در سفر از شهرهای گوناگون گذشته ای، وقتی می توانستی در هر کدام از شهر ها مردم را هدایت کنی پس چرا تا اینجا به خود زحمت دادی؟ لبخندی زدم و گفتم: هرجا که رفتم به فرعون صفت های عاجزی برخوردم که حاضر به ترک تکبر و قبول بندگی نبودند ، این اولین بار است که با بنده ای مواجه شده ام. ای شمس تبریزی، ای نگین عالم معنا، خانه من که لایق تو نیست ولی بنده هرچه دارم متعلق به مرشد و آقایم است، پس بفرما که هرچه دارم متعلق به توست و...
