کتاب پسری که مثل سگ بزرگ شد

حرکت جوامع امروزی به سمت جوامعی پر از خشونت، بزهکاری، جرم، جنایت و تبهکاری، سرعت عجیبی پیدا کرده است! اینکه مشکل کجاست و چه‌گونه آمار جرایم این‌طور در میان جوامع انسانی متمدن رشد یافته، بحثی‌ست که مدت‌هاست ذهن پژوهشگران حوزه‌های علوم اجتماعی، روان‌شناسی و مدیریت را به خودش مشغول کرده‌است. در چند دهه‌ی اخیر با توجه به رشد روزافزون بزهکاری کودکان و نوجوانان و فوران خشونت در میان آن‌ها، عالمان علوم اجتماعی و روان‌شناسی با مشاهده و تحلیل به نتایج قابل اعتنایی در خصوص ریشه‌ی اساسی عموم این جرایم و خشونت‌ها رسیده‌اند. نتایج عموم پژوهش‌ها نشان داده اختلالات روانی و رفتاری بزرگسالی، از نابسامانی‌های کودکی افراد سربرمی‌آورد. کودکانی که در سال‌های ابتدایی زندگی‌شان در محیط‌هایی سرشار از خشونت فیزیکی و روانی قرار گرفته‌اند و یا خودشان در معرض خشونت بوده‌اند یا خشونت را دیده و لمس کرده‌اند، در مرحله‌ی بزرگسالی با اختلال‌های روانی و فیزیکی چندبرابری روبرو خواهند بود. در این میان جوامع امروزی با شعارهای بسیاری که در خصوص ساختن جوامعی سالم‌تر و متمدن‌تر می‌دهند، روبه‌روز وضعیت تربیتی و رفتاری اسفناک‌تری را پیدا می‌کنند و نکته‌ی اساسی اینجاست که وضعیت وخیم این جوامع هیچ ربطی به حجم شعارهایی که درباره‌ی تربیت، اخلاق، کرامت انسانی و غیره می‌دهند ندارد و عموما آنهایی که شعار بیشتری می‌دهند، وضعیت وخیم‌تری هم دارند! کتاب «پسری که مثل سگ بزرگ شد: آنچه کودکان آسیب دیده درباره عشق، خشونت و سلامتی به ما می‌آموزند» پژوهشی‌ست پیرامون وضعیت نابه‌سامان مواجهه‌ی خانواده‌ها و جوامع با کودکان و نتایج ویرانگری که در پی فراهم نکردن فضایی امن برای آن‌ها به بار می‌آید. «بروس دی پری» و «مایا سالاویتس» دو پژوهشگر و متخصص برجسته‌، با ژرف‌نگری در شرایط زیستی، خانوادگی و اجتماعی کودکان آسیب‌دیده، با تحلیل بسیاری از موقعیت‌هایی که این کودکان در آن‌ها قرار داشته‌اند، پیشنهادها و راهکارهای ارزنده‌ای ارائه داده‌اند. کتاب «پسری که مثل سگ بزرگ شد» هشداری‌ست به همه‌ی جوامع و با تأکید بر پدرها و مادرها که اگر می‌خواهید کودکانی خوب و سالم داشته باشید، باید جامعه‌ای امن و سالم نیز داشته باشید و دست یافتن به این مهم فقط در گرو تغییر نگرش، ایده‌های زندگی، رفتار اجتماعی و خانوادگی ممکن است. «پسری که مثل سگ بزرگ شد» منظری‌ست به آسیب‌هایی که کودکان دیده‌اند و هرآنچه با نگاه کردن به چیزی که بر آن‌ها گذشته می‌توانیم درباره‌ی عشق، خشونت و سلامتی بیاموزیم و برای داشتن جامعه‌ای سالم‌تر برای فرزندان‌مان به کار ببندیم.