رضا پهلوی (۲۴ اسفند ۱۲۵۶ – ۴ مرداد ۱۳۲۳) که با نام رضاشاه شهرت دارد و با عنوان رسمی اعلی‌حضرت همایونی، شاهنشاه خطاب می‌شد،بنیان‌گذار دودمان پهلوی بود که از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۲۰ پادشاه ایران بود. او پیش‌تر، از سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۴ وزیر جنگ و از سال ۱۳۰۲ تا ۱۳۰۴ نخست‌وزیر ایران بود. رضاشاه که تلاش ناکامی در جهت جمهوری‌خواهی کرد، با پایان دوره قاجار به پادشاهی رسید و با اشغال ایران توسط متفقین مجبور به استعفا و واگذاری پادشاهی به ولیعهدش محمدرضا پهلوی شد.
رضاشاه چه در جایگاه پادشاه و چه در جایگاه نخست‌وزیر و وزیر جنگ، کارهایی کرد که برخی از آنها عبارت‌اند از:
حفظ تمامیت ارضی ایران.
ساخت راه‌آهن سراسری ایران (از دریای خزر تا خلیج فارس)
راهسازی سراسری در کل کشور
ساخت جاده مخصوص پهلوی (خیابان ولی‌عصر کنونی در تهران)
متحدالشکل کردن لباس مردان، دستور به سر گذاشتن کلاه پهلوی به جای دستار و فینه و اجباری کردن کت و شلوار و کفش مردانه به جای لباس‌های سنتی در سال ۱۳۰۳ خورشیدی (در پست نخست‌وزیری)
کشف حجاب اجباری (تغییر لباس زنان از پیچه و روبند به لباس و کلاه فرنگی و بازکردن صورت)
تهیه و تصویب نخستین قانون مدنی ایران
بنیان‌گذاری ثبت اسناد
اجباری کردن برگزیدن نام خانوادگی و صدور شناسنامه
لغو کاپیتولاسیون (مربوط به معاهده ترکمانچای)
این کتاب کوشیده است تا ضمن معرفی اقدامات انجام گرفته در حوزه‌های گوناگون در دوره مذکور، نسبت آنها را با مقوله توسعه سنجیده و همچنین با معرفی انواع رویکردها به توسعه، نوع رویکرد اتخاذ شده در عصر پهلوی اول به توسعه را بررسی کند.
کتاب رضاخان و توسعه ایران
پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
سیدحسین فلاح زاده
