کس نیست در این گوشه فراموش تر از من وز گوشه نشینان تو خاموش تر از من هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من می نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق اما که در این میکده غم نوش تر از من افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن افتاده تر از من نه و مدهوش تر از من بی ماه رخ تو شب من هست سیه پوش اما شب من هم نه سیه پوش تر از من گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق ای نادره گفتار کجا گوش تر از من بیژن تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک خونم بفشان کیست سیاووش تر از من با لعل تو گفتم که علاجم لب نوش است بشکفت که یا رب چه لبی نوش تر از من آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل دیگی نه در این بادیه پرجوش تر از من
