کتاب اتاق دوست داشتنی من

«اتاق دوست‌داشتنی من» نوشته‌ی فرزانه رحمانی درباره‌ی دلبستگی بچه‌ها به وسایل و داشته‌ها و در عین حال خیال‌پردازی‌های بی‌پایان آن‌هاست.
داستان با این جمله آغاز می‌شود: «این‌جا اتاق من است، اتاقی که دوستش دارم.» قهرمان داستان دخترکی است که توی اتاقش می‌تواند هر کاری دوست دارد انجام دهد؛ مثلا فضانورد بشود و برود توی سفینه‌ی فضایی که کمد لباس‌هایش است و آدم‌فضایی‌هایی که از چوب‌رختی‌ها آویزان‌ هستند، حرف بزند، سوار بر کشتی بادبانی به اقیانوس برود، سوار بر شتر دوکوهانه در صحرا گردش کند، لباس آبی چین‌دار و کفش‌های پاشنه‌بلند بپوشد و ملکه‌ی اتاق بشود و یا معلم عروسک‌هایش. او حتی با میمون‌ها در جنگل بازی می‌کند و به زیر دریا می‌رود و با قطار اسباب‌بازی‌ خودش به جاهای خیلی دور می‌رود. دخترک عاشق اتاق صورتی ‌خودش است. داستان با این جمله تمام می‌شود: «این‌جا اتاق من است. لطفا در بزنید» و تصویر، دری بسته را نشان می‌دهد.
داستان نشان می‌دهد که هر کودکی نیاز دارد اتاقش مکانی امن برای خیال‌پردازی باشد و بزرگ‌ترها باید به این حریم احترام بگذارند. نویسنده کتاب معتقد است: «علاوه بر خردسالان، والدین نیز می‌توانند مخاطب این داستان باشند، این والدین هستند که در مواجهه با مسائل کودکان‌شان، آن را تبدیل به تهدید یا فرصت می‌کنند. اگر من به حریم شخصی و خصوصی کودکم حتی در سنین خردسالی احترام بگذارم، او هم همین احترام را برای دیگران قائل می‌شود.» کارهایی که کودک در تنهایی خود انجام می‌دهد؛ بازی‌ و تصاویری که ذهن او خلق می‌کند همه و همه به اتاق دوست‌داشتنی او برمی‌گردد. در پایان داستان جدا از بازی و تخیل، به حریم خصوصی کودک می‌رسیم. نویسنده نشان می‌دهد که باید حقوق کودکان را به رسمیت بشناسیم و به او اجازه بدهیم که حریم خصوصی خودش را داشته باشد. کودکان بیشترین زمان زندگی خود را در اتاق‌شان می‌گذرانند با کمک اسباب‌بازی‌ها و تخیل بی‌نظیرشان جهان پیرامون خودشان را کشف می‌کنند. بنابراین اتاق‌شان مهم‌ترین بخش زندگی آن‌هاست و باید به این حریم احترام گذاشت.
«اتاق دوست‌داشتنی من» داستانی زیبا و سرشار از تخیل است که به کودکان می‌آموزد که آن‌ها نیز حق و حقوقی دارند که بزرگ‌تر‌ها باید آن‌ها را به رسمیت بشناسند.