جنگ مانند مهمانی بالماسکه است. هزار چهره دارد و هیچ کدامش واقعیت جنگ را به درستی نشان نمیدهد، اما خود جنگ به تنهایی معرّف دنیاست. فقر ،گرسنگی، خشونت، ویرانی، تباهی، حبّ و بغض ها را آشکار و عریان نمایش میدهد. سخنرانی آتشین رهبر حزب مخالف را در روزهای پیش از شروع جنگ، خوب به خاطر دارم. چهرۀ ضد جنگ او و حزبش خدشه ناپذیر می نمود . کمپین هایی که حزب برگزار میکرد و نطق های غرّایی که رهبر حزب ایراد میکرد، دل هر شنونده ای را قرص میکرد که کشور وارد جنگ بیخودی دیگری نخواهد شد، ولی حزب حاکم زورش چربید و جنگ شروع شد. وقتی پیشروی های میدانی کند شد و حتی مقداری از خاک کشور به دست دشمن افتاد، آن وقت حزب های کوچکتر بیشه را خالی از شیر دیدند و جرئت ابراز عقیده پیدا کردند.
به رهبر حزب مخالف حمله ور شدند. وقتی طرفداری عامۀ مردم را از رهبر حزب مخالف دیدند، مجبور شدند سندی رو کنند. سند به وضوح نشان میداد تأمین کنندۀ اصلی مخارج حزب کارخانۀ اسلحه سازی است. نه تنها مخارج کمپین های انتخاباتی ،حتی هزینه های کمپین های ضد جنگ را کارخانۀ اسلحه سازی پرداخته بود. مردم ابتدا بهت زده شدند. بعد احساس کردند به آنها خیانت شده است. سپس رفتند به خانه هایشان و تلویزیون را باز کردند و به اخبار و آماری که حزب حاکم دربارۀ جنگ میداد، گوش کردند.
روشنفکران جامعه شروع کردند به فکرکردن و تحلیل کردن. وقتی به جایی نرسیدند، احزاب کوچک تیر آخر ترکش خود را شلیک کردند و از سند ملاقاتی سرّی میان حزب حاکم و حـزب مخالف رونمایی کردند. هر دو حـزب به توافق رسیده بودند. جنگ با کشور همسایه قطعی است. آنها نیاز به مخالفی داشتند که صدای ضد جنگ باشد تا مردم خیال شان راحت شود که کسی هست مانع جنگ شود. پس نیاز به حضور و صدای مردم نیست. آنها می توانستند در خانه هایشان جلوی تلویزیون، روی مبل دراز بکشند و اخبار را گوش دهند.
کتاب روزها جنگ شب ها عشق
کتابسرای میردشتی