کتاب پرتاب سنگ به اتوبوس گوگل

کتاب «پرتاب سنگ به اتوبوس گوگل: چگونه رشد به دشمن رفاه تبدیل می‌شود» نوشته داگلاس راشکوف، به تحلیل و بررسی مدل‌های اقتصادی موجود در دنیای مدرن، به‌ویژه در دوران سلطه شرکت‌های بزرگ فناوری، می‌پردازد. در این اثر، راشکوف استدلال می‌کند که رشد اقتصادی بدون محدودیت، به‌جای آنکه منجر به رفاه عمومی و بهبود شرایط زندگی برای اکثریت مردم شود، در نهایت به نفع تعداد محدودی از افراد و شرکت‌های بزرگ تمام می‌شود و این روند بر نابرابری اجتماعی، تخریب محیط زیست و نابودی جوامع محلی تاثیرات منفی می‌گذارد.
عنوان کتاب اشاره به اعتراضاتی در سانفرانسیسکو دارد که در آن، ساکنان محلی در برابر اتوبوس‌های شرکت‌های فناوری که کارکنان خود را از منطقه‌های مختلف به دفاترشان در سیلیکون ولی منتقل می‌کردند، سنگ پرتاب می‌کردند. این اعتراضات نمادی از نارضایتی فزاینده از تأثیرات منفی این شرکت‌ها بر اقتصاد محلی، افزایش قیمت مسکن و تغییرات اجتماعی و فرهنگی بود.
راشکوف در این کتاب به طور خاص به نقد مدل‌های تجاری شرکت‌های بزرگ فناوری مانند گوگل، آمازون، فیس‌بوک و دیگر غول‌های دیجیتال می‌پردازد. او می‌گوید که این شرکت‌ها با تمرکز صرف بر رشد بی‌پایان و سودآوری برای سهامداران خود، نه تنها به نابودی مشاغل پایدار می‌پردازند، بلکه منجر به گسترش اقتصاد گیگ و مشاغل موقت می‌شوند که درآمد ناپایدار و بی‌ثباتی شغلی را به همراه دارد. در نتیجه، جوامع محلی و کسب‌وکارهای کوچک که می‌توانستند به توسعه پایدار اقتصادی کمک کنند، به حاشیه رانده می‌شوند.
از سوی دیگر، راشکوف مدل رشد بی‌وقفه را به عنوان یک "بت" نقد می‌کند که در جوامع مدرن به اشتباه به عنوان هدف نهایی موفقیت در نظر گرفته شده است، بدون آنکه هزینه‌های انسانی، اجتماعی و زیست‌محیطی آن در نظر گرفته شود. او به این نکته اشاره دارد که این نوع رشد، نه تنها باعث افزایش نابرابری‌ها و فشارهای اقتصادی بر مردم می‌شود، بلکه باعث تمرکز ثروت و قدرت در دست تعداد کمی از افراد و شرکت‌ها شده است.
کتاب در حالی که به‌طور عمده به نقد این مدل رشد می‌پردازد، راشکوف همچنین پیشنهادهایی برای تغییرات اساسی در نحوه مدیریت اقتصاد دیجیتال مطرح می‌کند. او به سمت ایده‌هایی همچون اقتصاد چرخشی، مالکیت جمعی، ارزهای محلی و فناوری‌های غیرمتمرکز حرکت می‌کند که می‌توانند به ایجاد اقتصادی پایدار، عادلانه و متوازن کمک کنند. به‌جای تمرکز بر رشد بی‌پایان، این مدل‌ها می‌توانند رفاه اجتماعی، سلامت محیط‌زیست و توسعه جوامع محلی را در اولویت قرار دهند.