کتاب حاضر ترجمه‌ای است از «مجموع الرسائل الالهیة» اثر ابن عربی که شامل چهار رساله عرفانی به نام‌های احدیت، قربت، حجب و شق‌الجیب است. ابن عربی در رساله اول می‌گوید: «احد، ذات حق است، بطوری که واحد از مظاهر و مجالی حق حکایت می‌کند و حاکی از تغییر و دگرگونی اشیا است.» در رساله دوم از مقام قربت سخن می‌راند و نهایتا بالاترین مقام تقرب به حق را هدایت به امر ولایت می‌داند. در رساله سوم مسأله حجب و پرده‌ها را پیش می‌کشد و مطالبی را بیان می‌کند که تاکنون در کمتر کتابی از آن سخن رفته است. وی در جایی عشق را حجاب می‌داند و در جایی دیگر هستی را؛ یعنی کون و هستی، حجاب مشاهدی است که محبوبی دارد و آرزوی محبوبش آن است که هستی نمی‌یافت و در عدم بود. ابن عربی در آخرین رساله کتاب از راز نهانی خلقت سخن می‌گوید و پرده غیب را کنار می‌نهد و در فضای لایتناهی هستی و اسرار جهان و آفرینش در لباس اشاره و کنایت رقم می‌زند. گاهی از زبان کلاغ سخن می‌گوید و گاهی از لسان پرنغز حکیم، زمانی نیز با عبارات تمثیلی و کنایی، به معنای خفیه و اسرار عالم هستی اشاره و حقایق را بیان می‌کند.
ابوبکر محمدبن علی مشهور به محیی‌الدین عربی صوفی و عارف مشهور عرب اندلسی است که در قرن ۶ و ۷ (هـ.ق) می‌زیسته است. وی پس از سفرهای مکرر به مکه رفت و از دیدن کعبه که برای او نقطه تماس بین غیبت و شهود بود به هیجان آمد، دو سال در آنجا ماند و چند اثر معروف خویش را در آنجا نوشت.
کتاب حجاب هستی
زوار
محیی الدین ابن عربی
