ابن عربی محقق، عارف، شاعر و فیلسوف مسلمان اندلسی عرب بود که در اندیشه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از 850 اثر منسوب به او، حدود 700 اثر معتبر و بیش از 400 اثر هنوز باقی مانده است. آموزه های کیهان شناختی او به جهان بینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام تبدیل شد.
عنوان سنتی او محی الدین (به عربی: محی الدین؛ احیاگر دین) است. پس از مرگش و به‌ویژه در میان اهل تصوف، به لقب افتخاری شیخ الاکبر (به عربی: الشیخ الأکبر) شهرت یافت. این به نوبه خود نامی بود که مکتب تصوف «اکبریان» از آن نام گرفت و او را به نام دکتر ماکسیموس (بزرگترین معلم) در اروپای قرون وسطی شناخته شد. برخی از علما و جوامع مسلمان، ابن عربی را قدیس می دانند.
ابن عربی به این دلیل مشهور است که اولین کسی است که مفهوم «وحدت الوجود» («وحدت هستی») را به صراحت ترسیم کرد، یک آموزه ی مونیستی که ادعا می کرد همه چیزهای جهان تجلیات یک «واقعیت» واحد هستند. ابن عربی این «حقیقت» را با موجودی که او آن را «وجود المطلق» توصیف کرد، یکی دانست. این عقاید فلسفی توسط دیگر روحانیون صوفی مانند علاءالدوله سیمنانی و نیز علمای بزرگ اشاعره مانند احمد سیرهندی تقبیح شد.
کتاب درخت هستی
زوار
محیی الدین ابن عربی
