از نظر مارسل پانیول، "1) خنده آواز پیروزی است: بیان یک برتری لحظه ای است، اما ناگهان با خنده بر تمسخر کشف می شود. - 2) دو نوع خنده وجود دارد که به یک اندازه دور هستند. "یکی از دیگری، اما به اندازه دو قطب سیاره ما کاملا متحد شده اند - 3) اولین خنده واقعی، سالم، مقوی، خنده آرام است: من می خندم زیرا احساس می کنم نسبت به شما (یا نسبت به او، یا نسبت به کل جهان یا نسبت به خودم برتری دارم) ما آن را خنده مثبت می نامیم - 4) دومی خشن و تقریبا غمگین است: من می خندم زیرا تو از من پست تر هستی من به برتری خود نمی خندم به حقارت تو می خندم این خنده منفی است. خنده تحقیر، خنده انتقام، یا حداقل انتقام - 5) بین این دو نوع خنده، ما با انواع ظرایف روبرو هستیم و در خط استوا در فاصله مساوی از این دو قطب. ما خنده کامل را خواهیم یافت که از تداعی این دو خنده تشکیل شده است."
کتاب یادداشت هایی درباب خنده
درون
مارسل پانیول
