در این کتاب چگونگی نقش فضاهای معماری در تجلی مفاهیم در فیلم‌های معناگرا مورد بررسی و تحلیل قرارگرفته است. چارچوب نظری این کتاب به سه بخش: نحوه برخورد با فضاهای معماری، چارچوب و دیدگاه فلسفی پژوهش و روش نشانه‌شناسی تقسیم می‌گردد. «نظریه فضاهای معماری بر اساس نظریه «ادراک فضا»ی کریستین نوربرگ شولتز بوده که از اندیشه‌های هایدگر، مرلوپونتی و ژان پیاژه بهره گرفته است». نظرات وی به‌عنوان پایه بحث برگزیده شده و جهت رفع نقصان آن از نظرات برنارد شومی در معماری رویداد، کریستوفر الکساندر در زبان فضا و همچنین گاستون باشلار درزمینه بوطیقای فضا استفاده شده است. در مرحله ادراک فضای سینمایی، تلفیق نظریه پیتر گرینوی به‌صورت نظریه «فضا به مثابه فرم» با نظریه ویم وندرس به‌صورت نظریه «فضا به مثابه نماد» موثر واقع‌شده است. در رابطه با رویکرد فلسفی پژوهش سعی گردیده است نظرات هایدگر در باب «دازاین» که بیشتر معنای «فرد-هستی» می‌دهد با نظرات واتسوجی تتسورو در باب «نینگن» به معنای «جمع- هستی» و از طرف دیگر ناخودآگاه فردی فروید با ناخودآگاه جمعی یونگ تلفیق گردد. با به‌کارگیری مفاهیم، ابزارها و رویکردهای تحلیلی که این نظریه در دسترس قرار می‌دهد، معماری فیلم و عناصر مرتبط با آن تحلیل‌شده است. در این تحقیق با روش تحلیلی و توصیفی با تکیه بر روش نشانه‌شناسی لایه‌ای (تحلیل فیلم با دیدگاه محور هم‌نشینی لایه‌های متن، بافت، بینامتن، رمزگان و رسانه‌ها) و تحلیل سه‌گانه اروین پانوفسکی (ادراک اولیه، ادبیات موضوع و هرمنوتیک) در تمامی لایه‌های هم‌نشین و درنهایت تلفیقی از تحقیق کیفی (از نظریه به نمونه موردمطالعه) و کمی (از نمونه مطالعه به نظریه) مفاهیم بازشکافت شده‌اند.
کتاب معماری و سینمای معناگرا
عصر کنکاش
سیامک پناهی
