شمیم بهار، منتقد تأثیرگذار دهه‌های چهل و پنجاه، بدون در نظر گرفتن کیفیت نقدهایی که نوشت و شاگردانی که تربیت کرد، اهمیت ویژه‌ای در نقد ادبی و سینمایی ایران داشته و این اهمیت تا به امروز پابرجاست. در تمام چند دهه‌ی گذشته، در محافل مختلف و به خاصه از زبان شاگردانش شنیده می‌شد که او رمان‌ها و داستان‌‌های منتشرنشده‌ی بسیاری دارد که هرکدام شاهکارهایی سترگ برای تمام تاریخ ادبیات ما هستند. در دو سال اخیر و با انتشار دو کتاب «دهه‌ی چهل» و «قرن‌ها بگذشت» راه ارزیابی برای صحت و سقم آن ادعاها و کیفیت داستان‌نویسی بهار باز شده و حال با «14»، سومین کتاب او که رمانی‌ست با قصه‌ای حاصل از دوران پاندومی کرونا، می‌توان به‌طور دقیق‌تر با جهانی نوشتاری‌اش روبرو شد. کتاب 14 داستان ناچاری فرار کردن و پناه بردن است و تلاش برای رسیدن به مأمنی عزیز در زمانه‌ای که دیگر هیچ خانه‌‌ی امنی باقی نمانده است. دو دختر داستان، در سال آغاز قرن جدید خورشیدی، به اقلیمی درحاشیه، به دشت آرام سفر کرده و گویی این سفری‌ست برای بازنگشتن. پیرمرد نویسنده‌ی ما که خود زاده‌ی جنگ دوم جهانی و رشد یافته در دهه‌ی سی و چهل است، در رمان 14 به سراغ نسل زاده‌ی دهه‌ی جنگ رفته که قرار بود در دهه‌ی هشتاد و نود به زندگی برسند و مشهود است که نرسیده‌اند و داستان روایت تلاش بیهوده‌ی همین نسلی‌ست که از زندگی خالی شده و زندگی هم از آن‌ها!
کتاب 14
