کتاب زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور

Farideh Sepah Mansour
کد کتاب : 63637
شابک : 978-6229775080
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 310
سال انتشار شمسی : 1400
سال انتشار میلادی : 2021
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : 15 مهر

معرفی کتاب زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور اثر مریم گلدوز توکلی

در حرفه‌ی نمایش، بازیگران، ستارگانی هستند که به طور مستقیم روی صحنه می‌درخشند و با مخاطب ارتباط می‌گیرند. در یک کار نمایشی، بازیگر است که ثمره‌ی تلاش کارگردان، نویسنده و دیگر عوامل صحنه را به مخاطب منتقل می‌کند و پس از آن هم زندگی‌اش برای همیشه تغییر می‌کند.
چه قبل از عصر اینترنت و چه هم اکنون، زندگی بازیگر بعد از اینکه در نقشی درخشید، زیر ذره‌بین مخاطب می‌رود و گویا بیننده، میان بازیگر و نقشی که بازی کرده، یک همبستگی ایجاد می‌کند و او را به عنوان الگوی خود می‌پذیرد. از این روست که همواره مطالعه‌ی زندگی هنرمندان، علی‌الخصوص بازیگران که همواره روی صحنه تماشا می‌شوند، برای مخاطبین لذت‌بخش و جذاب است. کتاب پیش رو که به همت "مریم گلدوز توکلی" و "زینب خدیوی" گردآوری و نگارش شده، "زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور"، بازیگر بزرگ سینما و تئاتر را مورد بررسی قرار می‌دهد.
"فریده سپاه منصور"، از بازیگران مطرح تئاتر قبل از انقلاب بود که نقش‌های درخشانی را در کارنامه‌ی خود داشت. اگر شرایط به نحو دیگری رقم می‌خورد شاید وی هرگز از حرفه‌ی مورد علاقه‌اش در زمینه‌‌ی نمایش، یعنی بازیگری تئاتر، به سمت تلویزیون و سینما سوق پیدا نمی‌کرد. اما بعد از انقلاب و با دگرگونی‌های که در عرصه‌ی سینما، تئاتر و تلویزیون پدید آمد، "فریده سپاه منصور" قدم به این عرصه‌ی جدید در بازیگری گذاشت و در نقش‌هایی به بازی پرداخت که تا ابد در سینمای ایران ماندگار خواهد بود. کتاب "زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور" به همت "مریم گلدوز توکلی" و "زینب خدیوی" اثری است که در سیصد و ده صفحه، به مسیر پر فراز و نشیب این بازیگر برجسته‌ی ایرانی می‌پردازد.

کتاب زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور

قسمت هایی از کتاب زندگی حرفه ای فریده سپاه منصور (لذت متن)
کم کم شروع به نوشتن کردم وبعد شروع کردم به بازی کردن نوشته های خودم. در دوره همی های خانوادگی از نوشته های خودم نمایش اجرا می کردم. زمستان ها روی حوض تخت می گذاشتند که حوض یخ نزند. من به کمک خواهرم فرشته حوله های حمام را به جای پرده های شروع نمایش به بند آویزان می کردیم. با کاغذهای رنگی بلیط درست می کردیم و یک قران دوزار به بچه های محل و فامیل می فروختیم. بعد خواهرم پرده ها را کنار می زد و من نمایش اجرا می کردم.

من عاشق شغلم بود، به هیچ عنوان نمی توانستم بازیگری را برای همیشه کنار بگذارم، حتی شرایط پوششی بعد از انقلاب را هم پذیرفتم. وقتی شما با یک شرایط دیگری زندگی می کنید و بعد یک مرتبه یک شرایط دیگر را به شما تحمیل می کنند، اول خیلی تحت فشار هستید، بعد به مرور زمان متوجه می شوید اگر شرایط جدید را نپذیرید از زندگی عقب می افتید، پس در مسیر جدید حرکت می کنید. اگر می خواستم این روسری را نپذیرم باید در خانه می ماندم. من بازیگر هستم. حالا این روسری سر من باشد یا نباشد. پس از ممنوعیت بازی در تئاتر، در سال 1366 در «تله تئاتر مدرس» به کارگردانی همسرم، آقای هوشنگ توکلی بازی کردم. این کار اولین کار تلویزیونی من بود. یادم می آید زمانی که تله تئاتر مدرس را بازی می کردم از این شلوارهای پف دار می پوشیدم. جلوی در سازمان صدا و سیما بودم و من را راه نمی دادند. گفتم: «ما یک ساعت دیگر ضبط داریم.» مسئول حراست گفت: «باید روپوشتان استاندارد باشد.» از آن به بعد متوجه شدم باید طبق ساختارهای کشور لباسم را انتخاب کنم. البته بعد از آن ماجرا آن خانم را توبیخ کردند که چرا وقتی ما ضبط داشتیم، اجازه ی ورود نداد. الان آن طرف آب درباره ی مشکلات حجاب خانم ها در ایران تبلیغ می کنند. در حالی که سال هاست خانم ها از مسئله ی حجاب رد شده اند. ما الان بانوان فعال و موفق زیادی داریم. خانم های مملکت ما وابسته به این روسری نیستند. در همان سال 1366، محمدرضا هنرمند به من پیشنهاد بازی در «فیلم ردپایی بر شن» را داد. به من برخورد و خیلی عصبانی شدم! گفتم چطور تئاتر نباید کار کنم، ولی فیلم اشکالی ندارد؟ به آقای هنرمند گفتم: «تو خجالت نمی کشی؟ من بازیگر تئاتر هستم به من می گویی فیلم فارسی بازی کن؟» گفت: «خانم سپاه منصور یادتان رفته انقلاب شده؟ فیلم فارسی کجا بود؟»