ایوب سرانجام غربت انسان است. داستان شاعرانه ی بزرگی ست که در جستجوی یادی بزرگ آفریده شده است تا نماد وصال او به روح الستی دیرین ترین مستانگی باشد؛ آنچه بیزار از تعقل معمول، راه به ساحت ارغنون وجود می‌گشاید تا شاید از نو شور حضورش را در تمنای زیبایی؛ در آغوش ساقی راستین اش، در قدح رامش یگانگی با خدا بنوشد. ایوب داستانی ست که اگرچه هرکس از ظن خود به آن مینگرد اما پاسخی الهام‌بخش نیز در اختیار هر سیر معنوی قرار میدهد و نه حتی ضرورتا می باید چنین پاسخی دهد زیرا در کلیت خود تصویری، زندگی ای منسجم و مشعور از نفس آرمان بلند انسان است. ایوب که در پی مستی و زیبایی ازلی ست قافیه ی وجود را به واقعیت ناخوشایند از خودگمگشتگی در می بازد تا بلکه با درنوردیدن نقاب زمان و فرسایش، از نو به آنچه سزاوار آنست یعنی یادگار بهشتی اش باز رسد. ایوب را باید خواند و همیشه خواند زیرا سرود اصالت جان های عاشق و بلند نظر است.
کتاب ایوب
