دراماتورژی یا فرآیند بازنگری و بازنویسی نمایش‌نامه‌ها برای اجرا در زمان و مکان مشخص، یک می‌له‌ی بزرگ در تئاتر قرن بیستم است. این قرن به عنوان قرن کارگردانان در تاریخ تئاتر جهان شناخته می‌شود و با ورود به صحنه‌ی تئاتر کارگردان‌های بزرگ، آثار کلاسیک و نئوکلاسیک به تحول‌هایی جذاب و با ارزش دراماتورژی تبدیل شدند. این کارگردانان با تجدیدنظر در نمایش‌نامه‌ها و تجسم نقش‌ها، به تئاتر نگاهی دینامیک و چندگانه بخشیدند.
سه نمایش‌نامه که توسط محمد رحمانیان نوشته شده، نمونه‌هایی از این تلاش برای دست‌یابی به یک زبان اجرایی مناسب‌تر در صحنه‌های تئاتر هستند. این سه نمایش‌نامه نه تنها نمایانگر اصول دراماتورژی بلکه آزمایش‌هایی برای تطبیق نمایش‌نامه‌ها با زمینه‌ها و زمان‌های معاصر هستند.
این پیشروی در زمینه‌ی تئاتر امروزه به ما این امکان را می‌دهد که هر اثر نمایشی را با استفاده از گفتمانی معاصر و تازه، بازتعریف کنیم و تئاتر را به دنیای معاصر واقعیت‌ها متصل کنیم. این تحولات در تئاتر، جامعه را به فضایی پویا و پراز تنوع و تغییر هدایت کرده و نقش مهمی در تجدید رونق تئاتر به عنوان یک هنر زنده و پویا ایفا کرده است.
کتاب سه نمایش نامه به روایت محمد رحمانیان
آگه
محمد رحمانیان
