در پایان شعری از کتاب « کلاغمرگی» را می خوانیم:
باید این شعر را برای تو می گفتم
در من اما زاینده رود غمگینی از پا نشسته ست،
که آدم ها روی جنازه اش راه می روند
و پاشنۀ کفش هایشان
در خاطرات خشک و خالی ما فرو می رود
دیگر
قورباغه ها دم غروب نمی خوانند
و کلاغ های بلاتکلیف
روی تابلوی «شنا ممنوع»
به ماهیان مرده فکر می کنند.
کتاب کلاغمرگی
