اینک بیش از دو سال از آغاز انقلابهای عربی می‌گذرد. در دسامبر سال ۲۰۱۰ (آذر سال ۱۳۸۹) بود که آتش این انقلابها در تونس روشن شد، و جرقۀ این آتش زمانی خورد که میوه‌ها و سبزی‌های یک دستفروش ۲۶ سالۀ تونسی به نام محمد بوعزیزی به دست پلیس مصادره شد و او دست به خودسوزی زد. در کمتر از یک ماه، اعتراضها به جنبشی گسترده بدل شد و به شکل معجزه‌آسایی رئیس‌جمهور مقتدر، خودکامه و با تجربۀ تونس، زین‌العابدین بن‌علی را، که بیست و چهار سال بر مسند قدرت بود، ساقط کرد. پس از سرنگونی رژیم بن‌علی موج اعتراضات به سرعت کشورهای دیگر منطقه همچون مصر، لیبی، یمن، بحرین و سوریه را نیز در نوردید و در زمانی اندک و در برابر چشمان شگفت‌زدۀ تحلیلگران غربی و شرقی به دو نظام استبدادی دیگر در مصر و لیبی پایان داد. دبیر کل اتحادیۀ عرب، عمر موسی در توصیف این شرایط در تاریخ ۱۹ ژانویۀ همین سال چنین اظهار داشت: "شهروندان عرب در چنان خشم و عصبانیتی قرار دارند که هرگز سابقه نداشته است"
کتاب بازنمایی انقلاب های عربی
دانشگاه تهران
