کتاب دوران صلح

رمان «دوران صلح» نوشته‌ی کاترین اسکولز به زندگی زنی به نام کلارا در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد. داستان از لندن آغاز می‌شود، شهری که هنوز آثار ویرانی جنگ در آن دیده می‌شود. کلارا در سازمان‌های امدادرسان فعالیت می‌کند و با وجود ظاهری آرام، در درونش با احساس پوچی و اندوه ناشی از گذشته‌ی جنگ‌زده‌اش درگیر است. در یکی از مأموریت‌ها با پزشکی به نام تام آشنا می‌شود که در آفریقا کار می‌کند و این آشنایی مسیر زندگی او را تغییر می‌دهد.
بخش دوم کتاب کلارا را به آفریقا می‌برد، جایی که تضاد میان طبیعت زنده و پررنگ آن و خاطره‌ی مرگ و ویرانی جنگ در ذهنش مرکز اصلی روایت را شکل می‌دهد. او در این سرزمین جدید با بحران‌های انسانی و سیاسی تازه‌ای روبه‌رو می‌شود و درگیر پرسش‌هایی درباره‌ی کمک، نجات و مسئولیت اخلاقی می‌گردد. تجربه‌ی زندگی در محیطی ناآشنا باعث می‌شود تا مفهوم صلح برایش معنای تازه‌ای پیدا کند، معنایی فراتر از نبود جنگ یا درگیری.
در خلال داستان رابطه‌ی کلارا و تام جنبه‌ی احساسی و فکری بیشتری پیدا می‌کند و هر دو شخصیت با زخم‌های گذشته‌ی خود مواجه می‌شوند. اسکولز در این بخش موضوع بازسازی روح پس از جنگ را با نگاهی انسانی بررسی می‌کند. صلح در اینجا به‌صورت امری شخصی و درونی مطرح می‌شود؛ یعنی تلاشی برای آشتی با گذشته، با خود، و با جهانی که همیشه در حال تغییر است.
رمان با لحنی آرام و تأمل‌برانگیز به پایان می‌رسد و نشان می‌دهد که زندگی پس از جنگ، بیش از آنکه به بازسازی شهرها مربوط باشد، به بازسازی ذهن و احساس انسان‌ها مربوط است. اسکولز در سراسر روایت از زبان ساده و توصیفی استفاده می‌کند و صلح را نه به‌عنوان وضعیت سیاسی، بلکه به‌عنوان تجربه‌ای انسانی و شخصی تصویر می‌سازد.