«من و هیولای من» داستانی درباره‌ی حرف زدن از نگرانی‌هاست. اما چطور میشود درباره‌ی نگرانی‌ها حرف زد؟ اصلا چطور میشود نگرانی‌ها را به موجودی ملموس تبدیل کرد تا در کلام بگنجد؟ نادیا حسین، نویسنده‌ی کتاب، فکر اینجای ماجرا را کرده و با کمک ایلا بیلی، تصویرگر خوب کتابش، به نگرانی شکل و قیافه داده است. از دید پسرک داستان، «نگرانی» هیولایی بزرگ است که هرجا او می‌رود به دنبالش می‌آید. این هیولا همیشه بزرگ بوده؛ آن‌قدر بزرگ که قد پسرک فقط به شکم او می‌رسد! پسرک دوست دارد خوشحال باشد، برای همین دلش می‌خواهد مادر، پدر و حتی برادرش این هیولا را از او دور کنند؛ اما تا می‌خواهد درباره‌ی نگرانی‌هایش به آن‌ها بگوید، هیولای بداخلاق توی کمد، پشت لباس‌های روی بند یا زیر رختخواب‌ها قایم میشود. واقعا که موقعیت سخت و پیچیده‌ای است! به نظر شما چطور میشود از دست این هیولا خلاص شد؟
کتاب من و هیولای من
کتاب چار
نادیا حسین
نشر چشمه