کتاب کمی کمتر بدزدین!

«کمی کمتر بدزدین!»، کمدی طنزی سیاسی و اجتماعی است که داریو فو در سال ۱۹۶۴ نوشت و آن را با همکاری همسرش، فرانکا رامه، به صحنه برد. این نمایشنامه نمونه‌ای برجسته از تئاتر مردمی و هجویه‌ی نافذ فو است که داستان‌سرایی عامیانه، موقعیت‌های گروتسک و وودویل را با زبانی رک، بی‌پرده و پرطنز در هم می‌آمیزد.
نمایشنامه در دو پرده، با صحنه‌آرایی‌های متضاد و شخصیت‌های اغراق‌آمیز، نقدی گزنده از فساد، ریاکاری نهادی و سوءاستفاده از قدرت ارائه می‌دهد. در پرده اول، داستان در گورستان عظیم میلان می‌گذرد و شخصیت اصلی، انیا، زنی ساده‌لوح و مست، که حرفه‌ی گورکنی را از پدرش به ارث برده، درگیر فریبی بی‌رحمانه می‌شود. گورکن‌ها او را متقاعد می‌کنند که خط لوله‌ای برای انتقال اجساد در ازای کالاهای خارجی وجود دارد، و این شوخی به یک فروپاشی روانی و سلسله‌ای از سوءتفاهم‌ها می‌انجامد. با پیچش‌هایی که در روابط عاشقانه و خانوادگی رخ می‌دهد، انیا و دیگر شخصیت‌ها درگیر صحنه‌های مضحک و اغراق‌آمیز می‌شوند که همزمان طنز و نقد اجتماعی را به تصویر می‌کشد. پرده دوم صحنه را به یک دفتر حرفه‌ای در صومعه‌ای قدیمی منتقل می‌کند. شخصیت‌ها در حالی که در پوشش‌های هویت‌زده و شرایط گروتسک به تعامل می‌پردازند، تلاش می‌کنند از فساد و سوءاستفاده‌های مالی سود ببرند، اما با حوادثی غیرمنتظره و تصادفی روبه‌رو می‌شوند. این پرده، با ترکیب سوءتفاهم، هجو سیاسی و حضور مقامات، سرانجام با نمایش رقص و آهنگ سورئال شخصیت‌های لوبوتومی شده پایان می‌یابد، که نقدی نمادین بر کاهش انسان به ابزار نهادی است. مضامین این اثر، همانند بسیاری از کمدی‌های فو، بر فساد، سکوت اجتماعی، گمانه‌زنی‌های سیاسی و لاپوشانی رسوایی‌ها متمرکز است. سبک او با طنزی گزنده، زبان عامیانه، موقعیت‌های گروتسک و موسیقی تأکیدی، تجربه‌ای جذاب و در عین حال نقدی مدنی از جامعه ایتالیا ارائه می‌دهد. آهنگ‌های اثر، مانند «Canto degli Italioti» و «Tutta brava gente» که در آلبوم «Fo canta Fo» گردآوری شده‌اند، بر نیروی هجو و تأثیرگذاری صحنه می‌افزایند.
به طور خلاصه، «کمی کمتر بدزدین!» نه تنها نمونه‌ای درخشان از طنز و هجویه‌ی سیاسی فو است، بلکه بیننده را به تأمل درباره فساد، سوءاستفاده از قدرت و پیچیدگی‌های اجتماعی وادار می‌کند. این اثر با ترکیب خنده و نقد اجتماعی، تئاتری جذاب، مدنی و ماندگار خلق می‌کند که همچنان یکی از نقاط برجسته‌ی کارنامه داریو فو محسوب می‌شود.