سال 67 یه روز که با بابا رفته بودیم سر ساختمون بهم گفت بشین پشت فرمون می خوام رانندگی یادت بدم. هشت سالم بود. انگار دنیا رو بهم دادن. نشستم پشت فرمون ماشین، قد پاهام نمی رسید به گاز و ترمز، مجبور شدم تا سینه برم زیر فرمون. فقط چشمام مونده بود بالای فرمون، خلاصه آموزش های پدرانه رو شنیدم و هیلمن رو روشن کردم، فکر کنید یک پسربچه ی هشت ساله از این که چهل پنجاه متر رانندگی کنه چه احساسی بهش دست میده؟ هیچ فکر کردید توی مدرسه چه معرکه ای راه میفته از خاطرات رانندگی طولانی مدت. خیلی حس جالبی بود. از اون به بعد دیگه هر وقت می رفتیم پای ساختمون قول یک نوبت رانندگی مختصر رو از بابا می گرفتم. یواش یواش راه افتادم. حتی یادم میاد تا دنده ی دو پیشرفت داشتم، اون حوالی خب خیلی خلوت بود چشم تا چشم فقط زمین های خاکی بود و رانندگی هیچ خطری نداشت. از افسر و جریمه هم خبری نبود...
