رابرت ویتکین با زبانی واضح و غیر فنی، خواننده را از طریق پیچیدگی‌های بحث آدورنو در مورد پیوند بین موسیقی و اخلاق و بحث‌های تحلیلی دقیق آثار موسیقی خاص که او از آن حمایت می‌کرد، راهنمایی می‌کند. آدورنو یکی از متفکران برجسته فرهنگی قرن بیستم است. آدورنو عمدتا از طریق این آثار بود که حق هنر را به عنوان یک نیروی اخلاقی و انتقادی در توسعه جامعه مدرن به رسمیت شناخت. ویتکین با بازیابی آنها برای غیرموسیقی‌شناسان، به قدردانی ما از این غول اندیشه قرن بیستم می‌افزاید.
تئودور دبلیو آدورنو روانشناس، موسیقی شناس و آهنگساز بود. او یکی از اعضای برجسته مکتب نظریه انتقادی فرانکفورت بود که آثارش با متفکرانی مانند ارنست بلوخ، والتر بنیامین، ماکس هورکهایمر، اریش فروم و هربرت مارکوزه مرتبط شده است که آثار فروید، مارکس و هگل برای نقد جامعه مدرن ضروری بود. به عنوان منتقد فاشیسم و آنچه او صنعت فرهنگ می نامید، نوشته های او - مانند دیالکتیک روشنگری (1947)، اخلاقیات ضغیر(1951) و دیالکتیک منفی (1966) - به شدت بر چپ جدید اروپایی تأثیر گذاشت.
کتاب آدورنو و موسیقی
سرود