از زمانی که «ضیافت» افلاطون نوشته شده است، پیوند میان عشق و فلسقه آشکار بوده است؛ فلسفه، عشق ورزیدن به خرد است. فلسفهورزی و اندیشیدن، دستیابی به یک حکمت و معرفت نهایی نیست، بلکه حرکت به سوی آنهاست، یا پیش و پس رفتن میان معرفت و فقدان آن. فلسفه، خود خرد ورزی نیست- برای آن که دستیابی به معرفت، در صورتی که ممکن باشد، پایان فلسفه خواهد بود- بلکه نوعی شیدایی و شیفتگی به اندیشه است. فلسفه با اندیشه بازی میکند؛ مفاهیم را، افکار را اختراع میکند و پدید میآورد، در باب آنها به تحقیق و بررسی میپردازد. فلسفه، پایان یا اتمام و تکمیل نیست، بلکه زمینه سازی بیپایان است. عشق نیز یک ناتمامی است. عشق میانجیگری است، نه اتمام. عشق نوعی حرکت میان فقدان و اتمام و تکمیل، میان فقر و فراوانی، میان دانایی و نادانی، و نوعی حرکت میان هیولاواری و زیبایی است. عشق و فلسفه، هردو با حرکت خود، به تاخیر میافکنند، متفاوت میسازند و به واسطهی غیر مستقیم بودن، بیراهه رفتن و نرسیدن، زندگی میکنند. آنها هر دو به سوی خواست و آرزوی خود حرکت میکنند، اما این مقصود همواره به گونهای عطش افزا و اشتهاآور، بیرون از دسترس باقی میماند. عشق به منزلهی داستان، یکی از موضوعاتی است که در سرتاسر کتاب «فلسفه و عشق» مورد بررسی قرار گرفته است، از این رو، تصاویر درد و رنجهای عشق را نیز به تکرار در آن میتوان دید. این کتاب تلاش نمیکند که دشواریها و تناقضهای عشق را از میان بر دارد؛ بلکه داستانهای عاشقانهی بسیار به ظاهر واگرا را باز میگوید و به خاطر آورد و در این امر، تنها به خواندن روایتها بسنده نمیکند، بلکه به بررسی اسطورهها و رمزها، تجریدها و شکلگیریها، ساختارها، چشماندازها، بلاغت، ژانر و شیوهها و شگردهای زبانی مربوط به عشق نیز میپردازد.
کتاب فلسفه و عشق
