مدرسه یکی از مکان‌هایی است که عموم مردم وقت زیادی را صرف آن می‌کنند و آن را به دیگران هم پیشنهاد می‌کنند. به طور کلی مدرسه در فرهنگ دنیای امروز جایگاه مهمی دارد و بخشی از بار تعلیم و تربیت را به دوش می‌کشد. اما در میان آثار بسیاری از بزرگان، مانند عرفا یا فلاسفه به دیدگاه‌هایی برمی‌خوریم که در نهی و انکار مدرسه نوشته شده‌اند. از میان معروف‌ترین‌ها می‌توان به ایلیچ، روسو در میان جامعه‌شناسان و فیلسوفان و امام محمد غزالی در میان عارفان اشاره کرد. دلیل این امر هم می‌تواند ناتوانی مدرسه در پرورش افکار و عدم عمل به رسالت مدرسه باشد. در کتاب فلسفه تعلیم و تربیت، داود معنوی‌پور به رسالت مدرسه در رویکردهای فلسفی، عرفانی، روانشناختی و جامعه‌شناختی می‌پردازد. او در تلاش است تا به این پرسش مهم پاسخ دهد که آیا مدرسه می‌تواند از عهده رسالتی که بر دوشش است به خوبی برآید یا صرفا به ابزاری تبدیل شده است که سیاست‌مداران و حامیان قدرت از آن به نفع خود استفاده می‌کنند؟
کتاب فلسفه تعلیم و تربیت
دوران