هگل (1770-1831) متعلق به دوره ایده آلیسم آلمانی در دهه های پس از کانت است. سیستماتیک‌ترین ایده‌آلیست پساکانتی، هگل، در سراسر نوشته‌های منتشر شده‌اش و همچنین در سخنرانی‌هایش، تلاش کرد تا فلسفه‌ای جامع و نظام‌مند را از یک نقطه شروع منطقی ارائه دهد. او شاید بیشتر به خاطر گزارش غایت‌شناختی‌اش از تاریخ مشهور است، روایتی که بعدا توسط مارکس تصاحب شد و به یک نظریه ماتریالیستی از یک تحول تاریخی که در کمونیسم به اوج خود رسید، «وارون» شد. در حالی که فلسفه‌های ایده‌آلیستی در آلمان به هگل برمی‌گردند (بیزر 2014)، جنبشی که معمولا به عنوان ایده‌آلیسم آلمانی شناخته می‌شود، عملا با مرگ هگل پایان یافت. مسلما از زمان انقلاب‌های تفکر منطقی از آغاز قرن بیستم، جنبه منطقی اندیشه هگل تا حد زیادی فراموش شده است، اگرچه فلسفه سیاسی و اجتماعی و دیدگاه‌های کلامی او همچنان مورد توجه و حمایت قرار گرفته است. با این حال، از دهه 1970، درجه ای از علاقه فلسفی عمومی تر به اندیشه سیستماتیک هگل و مبنای منطقی آن احیا شده است.
کتاب فلسفه هگل
نگاه
و. ت. استیس
