میرکرمانی از ستارگانی است که در قرن هشتم هجری، یعنی قرن حافظ، در آسمان سخن پارسی طلوع کرده‌اند. وی در فاصلۀ سال‌های ۷۴۱ تا ۷۶۳ هجری از دنیا رفته است» (شاعران قدیم کرمان، ص۴۰۱). با این حساب و با توجه به سال وفات حافظ (۷۹۱ یا ۷۹۲ق) به‌تقریب می‌توان گفت که این شاعر کرمانی بین ۳۰ تا ۵۰سال پیش از خواجه درگذشته. می‌دانیم که حجم قابل ملاحظه‌ای از شعر فارسی، از آغاز تا زمان نگارش این مقاله! به موضوع «مدح» اختصاص یافته. میرکرمانی هم لاجرم برای «تدبیر منزل» به مدح تعدادی از حکمرانان و بزرگان دیار خویش پرداخته که از آن میان می‌توان به قاضی تاج‌الدین سلیمان، امیر مبارزالدین محمد مظفر (که مورد نقد و نفرت حافظ بوده)، غیاث‌الدین محمّدِ وزیر، خواجه رکن‌الدین عمیدالملک (پسر شمس‌الدین صاین قاضی)، خواجه تاج‌الدین عراقی (که ممدوح و محبوب خواجوی کرمانی، عماد فقیه کرمانی و بهاءالدین ساوجی نیز بوده)، قاضی رکن‌الدین شاه و فخرالدین منوچهر اشاره کرد.
