ابوطالب تجلیل تبریزی (1305-1387ش)، از فقهاى مشهور قم كه به تدريس دوره عالى فقه، عضو جامعه مدرسین حوزه علميه قم بوده است. ايشان در سال 1345 ه.ق مطابق با 1305 ه.ش در شهر تبريز در خانواده‌اى مذهبى متولد شده‌اند. پدر ايشان حاج ميرزا على‌اكبر تجليل كه مردى عابد و زاهد و مستجاب الدعوه بود می‌باشد. ايشان تا سال 1364 ه.ق در تبريز مشغول تحصيل و در آن سال به حوزه علميه قم منتقل شدند، استاد بزرگ او در تبريز مرحوم آیت‌اللهى برادر مرحوم علامه طباطبائى(ره) بود. اساتيد ايشان در قم در فقه و اصول حضرات آیت‌الله بروجردى(ره) و آیت‌الله حجت(ره) كه پس از فراغ از سطح از سال 1366 ه.ق تا زمان رحلت آن بزرگواران در درس آن دو فقيه كم نظير حاضر بودند، و همچنين از آیت‌الله علامه طباطبائى(ره) سطح و خارج مكاسب و در فلسفه نيز منظومه و اسفار تلمذ نموده است و همچنين از امام راحل آیت‌الله خمينى(ره) كه جامع معقول و منقول بودند تلمذ كردند. پس از سال 1380 ه.ق به تدريس و تأليف اشتغال و از سال 1391 ه.ق تا كنون خارج فقه و اصول تدريس كردند. نخستين تأليف فقهى وى تقريرات اصول و فقه اساتيد فوق الذكر و نخستين تأليف مطبوع ايشان تقريرات بيع مرحوم آیت‌الله حجت(ره) می‌باشد كه به ضميمه تعليقات استدلاليه بر آن و رساله حجيت شهرت در سال 1373 ه.ق به طبع رسيده است. از تقريرات فقه آن مرحوم كه به قلم ايشان است صلاة المسافر است كه به تاريخ 1369 ه.ق به خط شريف خود بر آن تقريظ نوشته‌اند.
