غلامرضا رضایی (زاده اول اردیبهشت ۱۳۴۱ ه.ش مسجدسلیمان خوزستان) پدرش از علاقه مندان به شاهنامه و قصه های عامیانه بود و شغل آزاد داشت. رضایی فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسی می باشد و به مدت ۲۰ سال در دانشگاه‌های آزاد و علمی کاربردی اهواز تدریس می‌کند وی مدت شش سال ساکن اصفهان بود که در همان زمان ضمن ارتباط با احمد میرعلایی به هوشنگ گلشیری معرفی شد و خود را از شاگردان وی می‌داند.رضایی متاهل و صاحب دو فرزند است. وی ازسال ۱۳۶۷ به داستان‌نویسی روی آورد. مصاحبه‌ها، نقدها وداستان‌هایش در مجلات و روزنامه‌های معتبر، از جمله کارنامه، عصر پنجشنبه ، کرگدن، زنده رود ،همشهری داستان ، کتاب هفته ، بهین نامه ، آرمان، شرق و اعتماد منتشر شده است. در آثار غلامرضا رضایی آمیختگی عناصر رئال و سورئال به چشم می خورد. او به ادبیات روز داستانی جهان و ایران آشنایی دارد و با احاطه بر ادبیات کهن فارسی، دارای نثری سالم و پخته است. از دیگر ویژگی‌های او توجه به زبان، فرم و شکست زمان می‌باشد. در نوشته‌هایش بینامتنیتی به آثار کهن، متون مقدس، اساطیر، بوم، فرهنگ فولکلور وعامه وجود دارد و نوشته‌هایش به‌شکلی مدرن ارائه گردیده است. درون مایه داستان‌هایش عشق، تنهایی، جنگ، مرگ و دغدغه‌های انسانی می‌باشند.
