مفهوم سبک معماری به صورت گسترده در قرن نوزدهم به کار گرفته شد و در واقع پایه و اساس قوانین در معماری در این دوره بنا شد. بر اساس نظریه ی مورخ سوئدی هانریش ویلفل، در این دوره زمانی بیشتر از اندام و شکل انسان برای معماری به کار گرفته می شود. وی از جمله دانشجویان نامدار یعقوب بورخردت در رشته ی تاریخ فرهنگی آلمان بوده است. ویلفل از روش تقریبا علمی برای بررسی دقیق سبک معماری بهره می برد و این موضوع را برحسب «مشکل گسترش سبک معماری» مطرح کرده است. در این راستا وی ۵ مفهوم دوتایی و متضاد را ذکر می کند که شامل: خطی / نقاشی، مسطح / پس نشینی، فرم بسته / فرم باز، چندگانگی / یگانگی و وضوح مطلق / وضوح نسبی می شود. براساس این چارچوب، هریک از مورخین سبک معماری به همراه آموزش های کامل و ضروری بصری قادر به تشخیص «سبک» خاص هر بنای تاریخی و رسم نمودار پیشرفت آن سبک هستند.
کتاب سبک های معماری
گوهر دانش
اون هاپکینز
