میل به پردازش وضعیت های روحی - روانی در یک اثر همواره با مخاطره همراه بوده است. زیرا به محض حرکت به سمت پرداخت اینگونه وضعیت ها این خطر وجود دارد که مولف درگیر خلق فضاهای ذهنی - انتزاعی و خودساخته شود. فضاهایی که غالبا منعکس کننده ی نگاه های شخصی و درونی هستند و بر اساس دستگاه نشانه سازی ذهن مولف بوجود می آیند. نکته ی حائز اهمیتی که در این میان باید به آن اشاره کرد اینست که زمینه ی موضوعی و محتوایی غالب آثاری که میل به پرداخت وضعیت های روحی - روانی در درون خود دارند، محدود و مشترک است. هر چند که در نحوه پرداخت و اجرا به تنوع و تفاوت می رسند و می توان به نسبت هر مولف پرداخت و اجرایی متفاوت از یک موضوع و محتوای مشترک را شاهد بود. به عنوان مثال می توان به موضوع مرگ محوری اشاره کرد که همواره در آثار شاعران و نویسندگان سهم بزرگی را به خود اختصاص داده است. مجموعه شعر « چند رضایی » از رضا حیرانی یکی از مجموعه هایی است که آثار در آن بطور غالب ، میل به ایجاد کنش و واکنش های برآمده از وضعیت های روحی - روانی مولف دارند. مجموعه شعری که می توان در اکثر آثار آن مرگ اندیشی را به عنوان محور اصلی سروده ها در نظر گرفت. از ردیابی نشانه ها در شعرهای حیرانی می توان به این باور رسید که تقریبا با ذهنیتی یکپارچه در ارائه ی اندیشه در مجموعه شعر «چند رضایی»مواجه خواهیم بود.
کتاب چند رضایی
