محمد بن ابی بکر رازی فقیه، مفسر، لغوی، ادیب می‌باشد. «زین الدین، ابو عبدالله محمد بن ابی بکر بن عبدالقادر رازی»، فقیه، مفسر، لغوی، ادیب و صوفی حنفی، اصل وی از ری است. طی سفری از مصر و شام دیدار کرد و در پایان عمر، در سال ۶۶۶ ق، در قونیه بود. او در تفسیر قرآن مشهور است. صاحب «ریحانة الادب» و به تبع او دهخدا در «لغت نامه»، رازی را از علمای قرن هشتم و متوفای سال ۷۶۸ ق دانسته‌اند.
