داستان تاریخی نوعی از نگارش است که مرز میان تاریخ و ادبیات به شمار می رود. در این گونه کتاب ها معمولا از هیچ منبعی یاد نشده و یا از منابع کمی یاد می شود. در رمان تاریخی، دروغ یا حقیقت داشتن مطلب مهم نیست بلکه نوع نوشتار اهمیت دارد و اثر از نظر ادبی مورد ارزیابی قرار می گیرد. عنصر کلیدی در داستان های تاریخی این است که روایت کلی در گذشته جریان دارد و به مسائلی چون اخلاقیات، وضعیت اجتماعی و جزئیات دیگر یک دوره ی زمانی خاص در گذشته می پردازد. این گونه از ادبیات دارای زیر-ژانرهایی چون تاریخ متناوب (یا تاریخ بدیل) و داستان فانتزی تاریخی است.
گرچه «ری پولاک» آثار کمی را به چاپ رسانده است، اما به‌دلیل قدرت لحنش در خلق طنز تلخ و آشکار و به‌تصویر کشیدن سیاهی‌های جامعه‌ی اوهایو، طرفداران بسیاری دارد.
در سال 1968، کاواباتا به اولین نویسنده ی ژاپنی تبدیل شد که برنده ی «جایزه ی نوبل ادبیات» شده است.
کتاب «جنگ و صلح»، رمانی جسورانه و وسیع اثر «لئو تولستوی» است که داستان حمله ی ناپلئون به روسیه در سال 1812 را روایت می کند و چشم اندازی دقیق را از جامعه ی روسیه در اوایل قرن نوزدهم به تصویر می کشد.
