براتعلی فدایی هروی (۱۳۰۸ – ۴ آذر ۱۴۰۰) شاعر اهل افغانستان بود. براتعلی فدایی مدتی در هرات و دیگر ولایات افغانستان کارمند دولت بود. با آغاز تهاجم شوروی به افغانستان به ایران مهاجرت کرد و در سال ۱۳۷۱ پس از پیروزی مجاهدین، به افغانستان بازگشت و تا پایان زندگی خود را در هرات گذراند. براتعلی فدایی در مشهد از بنیانگذاران شعر مهاجرت بود. این سبک شعر به به مخالفت با تجاوز بیگانه، ستایش وطن، و حسرت و هجرت می‌پردازد. او شاعری غزل‌سرا با درون‌مایه‌های نوتر و مبتنی بر روال کلاسیک شعر فارسی بود.[۱] فدایی هروی به دلیل پیشینه طولانی در سرایش شعر، به «شیخ‌الشعرا» شهرت یافته بود. براتعلی فدایی هروی در سرایش «شعر مقاومت» شهرت خاصی داشت و شعرهای او در سال‌های جنگ با شوروی، طرفداران زیادی میان مردم و جبهه‌های نبرد داشتند. شعرهای براتعلی در چندین کتاب جداگانه چاپ و منتشر شده‌اند. حریم راز، منتخبی از آثار فریاد خون، گنج اسرار و راز سخن، چامه‌ها و چکامه‌ها، راه روشن، و گنج در ویرانه، مهم‌ترین آثار فدایی هروی هستند.
