سپاسگزاری نوعی فضیلت اخلاقی است. این خصیصه، هسته اصلی زندگی و حتی اساسی ترین بعد روانی بشر را تشکیل میدهد. نیایش جدای از گفت وگوی درونی با پروردگار نوعی همنشینی با درونمان نیز هست. سپاسگزاری و نیایش یک عمل قلبی است. ما بلند سپاس می گوییم تا قلب خود را بیدار کنیم. هنگام نیایش و سپاسگزاری مخاطب ما فقط پروردگار نیست، بلکه در واقع خودمان هم مخاطب این نیایش هستیم و هدف از بین بردن رخوت و سستی از درونمان است.
در ذهن انسان همواره نبردی بین نور و تاریکی در جریان است. در صورتی نور بر تاریکی پیروز میشود که انسان آرامش درونی داشته باشد و با خود و همه دنیا در صلح و آشتی درآید.
(برگرفته از متن ناشر)