عبدالجبار کاکایی حتی پیش از دل دادن به ترانه ها و سخن گفتن بی پرده و پیرایه با زبان عامیانه مردم و روزگارش، شاعری برخاسته از بطن خواست اجتماعی جامعه اش بوده است. شاعری که بدون توجه به رنگ و لعابهای شاعرانه مد شده در زمانه زیست خود همصدا و همنوا با مخاطبش و به یاد آشیانی که از آن دور افتاده اند و به یاد آرمان شهر آنها شعر گفته و برایشان با کلمات آهنگی موزون ساخته است…
با این مقدمه «تاوان کلمات» از این منظر مجموعه شعری مهم و قابل اعتنا به شمار میرود که گزیده ای است از تمام این دوران از زندگی او؛ گزیده ای از تمامی اشعاری که وی از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا چند سال اخیر آن را سروده است که در موخره و در بخشی تازه با مجموعه ای از تازه سروده های او نیز همراه شده است.
شعر کاکایی به اذعان او در این گزیده، شعری است اجتماعی که این موضوع به ویژه در غزلیات او بیشتر از سایر قالبها نمود دارد. شعری است که تنها خودش را وامدار و آرزومند برای مردم سرزمینش میبیند؛ نه وامدار جریان و جناح و خوشآمد سیاسی عده ای است و نه به دنبال سانتیمانتالیسم بیانی و جستجو کردن در بازیهای فرمی و روایی. کاکایی در این اشعار به روشنی نشان داده که سعی دارد در شاعرانگیهای خودش به سنتهای کلاسیک غزل مدرن ایران که در سال های ابتدایی انقلاب توسط سید حسن حسینی و قیصر امین پور تجربه شده است وفادار باشد و آنها را برای مخاطبش زمزمه کند. کاکایی در شعر خود از تجربه هایی سخن به میان می آورد که آرمان و آرزوی مردم خود به شمار میروند، از کلماتی که مردمش همواره به ساده ترین شکل ممکن در ناخودآگاه روزمره خود مرورشان میکنند و گاهی نیز یادآور حسرتهای همیشگی آنهایند.
کتاب تاوان کلمات
