آن روز یک بعد از ظهر داغ تابستانی بود و او همراه دوستش کریستی تیت در حیاط پشتی خانه داشتند از آفتاب لذت می بردند. زنبورهای عسل با تنبلی دور و بر گل های آفتابگردان خانم تیت ویز ویز می کردند. نسیم ملایمی میان بوته های رز زرد می وزید. هوا گرم و آفتابی بود. خانم و آقای تیت به دخترها اجازه داده بودند شب در باغ کوچک خانه برای خودشان چادر بزنند. کریستی همان طور که میان تیرک های چادر و پارچه ی نارنجی روشن پخش و پلا شده روی زمین نشسته بود، نگاهی به آسمان کرد و گفت: «امروز یک روز عالی است. بیا دعا کنیم امشب هم هوا خوب باشد.
