این‌کتاب اولین‌مجموعه‌شعری است که از روزبهانی منتشر می‌شود و زمینه اصلی اشعارش، تنهایی ابدی و ازلی انسان است. شاعر این‌شعرها تلاش کرده برای عمومی‌کردن تجربیات شخصی‌اش، دست به سرایش اشعار پیش‌رو به‌ویژه اشعار اجتماعی آن کند. بن‌مایه برخی از اشعار این‌کتاب، جریان سیالی است که داستان‌ها و اسطوره‌های کهن و همچنین اتفاقات دوران معاصر را در برمی‌گیرد.
«تنها برف می‌تواند» ۴۵ شعر را شامل می‌شود و در اکثر شعرهایش، راوی اول شخصی است که به لایه زیرین اتفاقات روزمره، حضور پررنگ و معنادار اشیا و ... می‌پردازد. پایان‌بندی‌های غیرمنتظره و استفاده از فرم‌های اجرایی متفاوت از دیگر ویژگی‌های اشعار این‌کتاب هستند.
فصل پنجم
رویا روزبهانی
