دوریس ویتنی در حالی که در فکر فرو رفته بود، به آهستگی لباسهایش را در آورد و لباس خوابی به رنگ قرمز روشن به تن کرد تا آثار خون به روی آن مشهود نباشد. بعد، برای آخرین بار به اطراف اتاق خواب نگاهی انداخت تا مطمئن شود آن اتاق دلچسبی که در طول سی سال گذشته آن قدر برایش عزیز بود، تمیز و مرتب است. سپس کشوی پاتختی را باز کرد و محتاطانه هفت تیری را از آن بیرون آورد، که سیاه براق و به شدت سرد بود. آن را کنار تلفن گذاشت و شماره ی تلفن دخترش را در فیلادلفیا گرفت. به طنین صدای زنگ تلفن که از دوردست می آمد، گوش داد و بعد، صدایی لطیف گفت: الو؟
دوریس گفت: تریسی ... عزیزم، فقط احساس کردم خیلی دلم می خواهد صدایت را بشنوم.
تریسی گفت: چه کار خوبی کردی، مادر.
امیدوارم بیدارت نکرده باشم.
نه، داشتم کتاب می خواندم. کم کم می خواستم بروم و بخوابم. من و چارلز خیال داشتیم برای شام برویم بیرون. ولی هوا خیلی افتضاح است. برف سنگینی دارد می آید. هوای آنجا چطور است؟
دوریس به قدری در افکارش غرق بود که حتی صدای آن را نشنیده بود. نیواورلئان دچار طوفانی شدید بود. در اخبار هواشناسی گفته بودند که باران ادامه خواهد داشت، درجه ی هوا در نیواورلئان به هجده درجه ی سانتی گراد خواهد رسید، باران تا شب به رعدو برق تبدیل خواهد شد و بهتر است مردم چتر همراه داشته باشند. ولی دوریس که به چتر نیازی نداشت.
او گفت: رعد بود، عزیزم. به زور سعی کرد حالتی شاد به صدایش بدهد و اضافه کرد: برایم بگو آنجا در فیلادلفیا چه خبر است؟
لیوسا
سیدنی شلدون
