گاردنامه، پروژه پروردن ایده هایی منظوم-منثور است؛ گزارش «آن» های زبانی، و سرآغاز ناخونک زدن (به قول نصرت رحمانی) به گاردهای کلام، و بزن بزن صرفی-نحوی-آوایی. شطرها، و نه سطرها، در اتود نخست، هشت نوشت ها، عبور از انتزاعیْ مالیخولیایی و مسموم است، غالبا زاده واژه ای قدیم – و نه منسوخ – از دل متون کهن و از یک چشم دیگر، که همواره همراه خود، آن جلال و جنون تاریخی اش را نیز برای مکتوب شدن، جاری ساخته است. هشت نوشت ها، شرح جدا شدن جرقه (های) اتفاقاتی بوده که از حدفاصل حدوث و عبور، فاصله گرفته اند و حین نوشته شدن، مجال قرار را از خود گرفته اند و القصه، یا پرت شده اند در میانة نحو معیّن جمله ای دیگر، خود را در سطری مستقل ایستانده اند. اتود دوم، شعرها، بی شک ادامه کوشش پیش – هشت نوشت ها، در راه رسیدن به اصوات و اجنه زبان – حالا چشم بر فاصله گیری از چفت و بست های سوری-عرفی شعر گشوده است؛ پروژه ای برای اذن دخول ابژه های پریش روزمره، تاختن در هیأت ابژه های سطور و تقلا برای بیرون آمدن از زیر یوغ شطریّت پیشین؛ ملغمه ای از تجربه هایی در هوایی پلی فونیک که آبشخور زیستیْ عصبی ست - که مگر می تواند جدا از آن و جز آن باشد؟! - پس شعرها، استحاله زیست جنون زده است که زبانی غریب (یا قریب؟) پیدا کرده اند تا مصب خود را سوی آن دیگری – آن کلام کبیر – حفر کند.
و دیگران، اتود پیشانخست اما آخر، نطفه های مطرود هشت نوشت ها و شعرهایند، خسته و گمنام. نخستین همّت کندن تصورات از تصاویر و خیابان از خیابان؛ آغاز گاردنامه، گزارش کژخوانی هایی از «فرج بعد از شدت» و «بیهقی»، از درنگ در اتفاقاتی که در واژه های معلق در لایه های چندصدایی شهود، حادث شده است.
کتاب گاردنامه
