بهاره بدرخانی (1371) مادری از دیار شمس شیدای تبریز است که در 14 سالگی در یک مسابقه نویسندگی شرکت کرد و هیچ امتیازی دریافت نکرد. او پس از این تجربه نوشتن را کنار گذاشت. در 18 سالگی مجددا به نوشتن روی آورد اما یکی از بستگان به او گفت «نوشته‌های هر کسی برای خودش زیباست و این نشانه‌ی نویسنده بودن نیست». این کلام سراسر یأس و تاریکی، تمام وجود او را فراگرفت! و این گونه بود که او مجددا نوشتن را کنار گذاشت. در 26 سالگی پس از سال‌ها فاصله از کتاب و نوشتن، خواندن کتاب «هنر خوب زیستن» اثر رولف دوبلی تغییری در زندگی او به وجود آورد.
