امیر فخرالسادات سیدرکن‌الدین حسین امیرحسینی هروی معروف به امیر حسینی یا حسین سادات. چون بیشتر عمرش را در هرات گذراند به هروی مشهور شد. اوایل عمر خود را در تحصیل علوم و آداب و بعد از آن در سیر و سلوک در تصوف و عرفان گذرانید. دوران مجاهدت خود را در خدمت شیخ‌بهاء‌الدین زکریای مولتانی از تربیت‌شدگان شیخ شهاب‌الدین سهروردی و پسرش شیخ صدرالدین عارف مولتانی به پایان برد. بعد از اتمام دوره مجاهدت در مولتانی ، به هرات بازگشت و در آنجا به ارشاد خلق مشغول شد. در همان‌جا درگذشت و در گورستان قهندز ، بیرون گنبد سید‌السادات عبدالله بن معاویه دفن شد. مقبرهٔ او اکنون باقی است. آثار وی: مثنوی‌های عرفانی "زاد المسافرین"؛ "کنز الرموز" بر وزن مثنوی مولوی؛ "سی‌نامه" ، در هزار و دویست بیت به بحر هزج مسدس؛ "دیوان امیرحسینی"؛ مرکب از قصائد "پنج‌گنج" و غزل‌ها و ترکیبات و ترجیعات و مقطعات و رباعیات ، در حدود هزار و پانصدبیت؛ "نزههٔ الارواح".
