مدت‌ها یه نمایشنامه‌ی قابل‌قبول از یه نویسنده‌ی زن معاصر نخونده بودم. جنوب‌شهر آدمو راضی میکنه. محله‌ی گلشن هم کتاب متاخر او داستانه دیگه. میدونی؟ خیلی‌وقت‌ها داستان می‌خونی وقتی تموم می‌شه می‌گی خب که چی چیشد الان!در مورد محله‌ی گلشن اینو نمی‌گی.

من از این نویسنده بلوار را خوانده بودم سپس با انتشار محله‌ی گلشن با دیگر مجموعه داستان این نویسنده آشنا شدم. موقع خواندن داستانهایش گویی می‌توانم تصاویر را پیش چشم ببینم. مثل یک فیلم کوتاه و صدای شخصیت‌ها را بشنوم.