محمّدمجید سپنتافر (Mohammadmajid Sepantafar) در اسفندماه ۱۳۶۶ در اصفهان دیده به جهان گشود. نویسندگی را از سنین کودکی آغاز نمود و به طور تجربی ادامه داد. وی تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود به اتمام رسانید. در نوجوانی به بینش هنری ملموسی دست یافته بود، خطی خوش داشت و در خلق آثار گرافیکی توانمند می‌نمود. علی رغم استعداد هنری شاخص، ریاضیات را جهت ادامه تحصیل خود در دوره متوسطه برگزید.
تحصیلات دانشگاهی اش را در رشتهء مهندسی برق آغاز نمود، اما آشنایی اش با پزشکی ترمیمی او را شیفتهء مهندسی بافت نمود. سرانجام این علاقمندی او را از ادامه رشته برق منصرف و به شوق فراگیری مهندسی پزشکی زیست‌مواد، راهی تهران نمود. او دانش‌آموختهء برتر دانشگاهی، دارای عناوین پژوهشی، حائز رتبه و جوائز ملّی است. وی در سال ۱۳۹۲ به عضویّت پژوهشکده سلول‌های بنیادی پژوهشگاه رویان درآمد و با تکیه بر استعداد و پشتوانه علمی بالا، به پژوهشگری مرجع در حوزهء مهندسی بافت قلب و عروق مبدّل گردید.
به موازات تحصیل و پژوهش در حوزه علوم، وی از پرورش استعداد هنری‌اش نیز غافل نماند. افزون بر شعر، که سرشته بر تار و پودش بود، معرّق را از مادر آموخت و نقاشی را خودآموز پی‌گرفت. محمّدمجید بلوغ هنری‌اش را مرهون همنشینی با استاد فرزانه‌اش اسرافیل شیرچی می‌داند. از ادیبان پیشین؛ حافظ و مولوی، و از شاعران معاصر؛ حسین منزوی، نیما یوشیج، احمد شاملو، فریدون مشیری و مهدی اخوان ثالث بیشترین اثرگذاری را بر سازمان یافتگی شعرش داشته‌اند.
