انریکو آسکالونه در سال ۲۰۱۴ عنوان دانشیار «فرهنگهای خاور نزدیک باستان» را دریافت کرد (او اکنون کاندیدای استاد تمام است). او از سال ۲۰۱۷ در دانشگاه گئورگ-آگوست-گوتینگن است و مدیر پروژه چند رشتهای باستانشناسی ایتالیایی در شهر سوخته (سیستان و بلوچستان، ایران) است. دارای مدرک کارشناسی ارشد (دانشگاه رم «ساپینزا»، ۱۹۹۹)، دکترا (دانشگاه ناپل «لورینتال»، ۲۰۰۲)، تخصص پسادکتری (دانشگاه رم «ساپینزا»، ۲۰۰۳)، فوق دکترا. (موسسه علوم انسانی فلورانس [= SUM]، ۲۰۰۸) و سمت کارشناس (دانشگاه سالنتو، ۲۰۱۲-۲۰۱۶) در «باستانشناسی خاور نزدیک باستان»، محقق در دانشگاه «ساپینزا» رم (۲۰۱۰-۲۰۱۳)، موسسه ASET برلین (۲۰۱۴-۲۰۱۵)، دانشگاه کپنهاگ (موسسه ساکسو، ۲۰۱۶-۲۰۱۷)؛ استاد در دانشگاه میلان (۲۰۰۱-۲۰۰۶)، مسینا (۲۰۰۵-۲۰۰۶) و پالرمو (۲۰۰۸-۲۰۱۰) بوده است. او نویسندهی کتابهایی دربارهی تمدن بینالنهرین (۲۰۰۵)، باستانشناسی ایران باستان (۲۰۰۶ و ۲۰۱۵)، سیستم توزین ابلایی (۲۰۰۶)، هنر گلیپتیک ایلامی (۲۰۱۱)، روششناسی باستانشناسی (۲۰۰۱ و ۲۰۰۴) و روابط بین فرهنگی جیرفت و آمودریا (در دست چاپ)، ویرایش جلدهایی دربارهی باستانشناسی (۱۹۹۹) و روابط تجاری و فرهنگی در خاور نزدیک باستان در دورهی عصر برنز از منظر سیستمهای توزین و اندازهگیری (۲۰۰۶ و ۲۰۱۱) را بر عهده داشته است؛ او مطالعاتی (بیش از نود) منتشر کرده است که عمدتاً بر مهرهای استوانهای ایلامی، تاریخ ایران در عصر برنز، سیستمهای توزین خاور نزدیک باستان و نقش تجاری محوطههای ایرانی و سوری در دورههای اوایل و اواسط عصر برنز متمرکز بودهاند. او در سال ۲۰۰۹ مدیر مشترک ماموریت باستانشناسی مشترک ایتالیا و ایران در قلعه کوچک، استان کرمان، جنوب شرقی ایران بوده است و از سال ۱۹۹۳ عضو ماموریت باستانشناسی ایتالیا در تل مردیخ/ابلا و تل طوقان، سوریه است. او همچنین در سالهای ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ در ماموریت باستانشناسی ایتالیا و فلسطین در تل سلطان/اریحا شرکت داشته است. او برگزارکننده دو کنگره بینالمللی (۲۰۰۴ و ۲۰۱۰) در رم (وزنها در متن. سیستمهای توزین عصر برنز مدیترانه شرقی: گاهشماری، گونهشناسی، مواد) و پالرمو (شهر قبل و بعد از تأسیس آن) بوده است. او مسئول علمی انتشار وزنهها، مهرها و مهرهای بهدستآمده از کاوشهای ایران در شهر سوخته (۱۹۹۷-۲۰۱۵) و وزنههای یافتشده در کاوشهای ابلا، تل سلطان، بتراوی و تل طوقان است. او قراردادی برای انتشار مهرهای استوانهای موجود در موزه ملی ایران (تهران) دارد.