اِرنست والتر مایر (به انگلیسی: Ernst Walter Mayr) (زاده ۵ ژوئن ۱۹۰۴ - درگذشته ۳ فوریه ۲۰۰۵) زیست‌شناس آمریکایی آلمانی‌تبار است که برای آثارش در زمینه آرایه‌شناسی پرندگان، ژنتیک جمعیتی و فرگشت (تکامل) مشهور است. به عنوان یکی از زیست‌شناسان برجسته دنیا، او را گاه «چارلز داروین سده بیستم میلادی» خوانده‌اند. مایر در ۱۹۹۹ موفق به دریافت جایزه کرافورد زیست‌شناسی شد. مایر دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خویش در رشته پرنده‌شناسی از دانشگاه برلین (۱۹۲۶ میلادی)، به عنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونه‌های مختلف جانوری، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل شدن یک گونه به گونه‌های فرعی (گونه‌زایی) و همچنین در زمینه جمعیت‌هایی که به وسیله گروه کوچکی از گونه‌های بنیان‌گذار، بنیاد نهاده شده‌اند (جمعیت‌های بنیان‌گذار)، او را به عنوان یکی از برترین‌ها در زمینه توسعه «نظریه تلفیقی تکامل» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین (انتخاب طبیعی) و گرگور مندل (ژنتیک) بود، پروسه بیولوژیکی جهش و نیز ترکیب‌بندی دوباره ژن‌ها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزوم‌ها، جدایی تولید مثلی، و انتخاب طبیعی را در برمیگرفت. مایر ایده‌های خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیک‌ها و منشأ گونه‌ها» (۱۹۴۲) ارائه کرد. مایر حرفه خویش را با بر عهده گرفتن تصدی دپارتمان پرنده‌شناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک (از ۵۳–۱۹۳۲) ادامه داد و در آنجا بیش از ۱۰۰ مقاله دربارهٔ آرایه‌شناسی پرندگان را، از جمله «پرندگان جنوب‌غرب اقیانوس آرام» (۱۹۴۵) به رشته تحریر درآورد. او به سال ۱۹۴۰، تعریف جدیدی از «گونه» در علم زیست‌شناسی را مطرح نمود که در بین جامعه علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونه‌های جدیدی که پیش از آن، ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی (زیرگونه) را نامگذاری کرده بود. در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول شد. در سال ۱۹۷۵، به او کرسی «استاد بازنشسته» هاروارد اعطا شد.
