لیکو شعری شفاه یست. ت کبیت یست هجایی و مقفّا. لیکو نیز مانند زبان بلوچی از روزگاران دور و ناشناختۀ ادبیات و موسیقی ایران خودش را به امروز رسانده است و بازمانده از الحان یست که پیش از ه مدستی شعر پارسی و عروض عربی، سر بر آسمان ادب و هنر ایران داشت هاند. لیکوها بیشتر ده هجای یاند ولی لیکوزنان بلوچ، آرشه که بر سیم سروز م یکشند ابایی ندارند از افزودن چند هجای خرد هتحریری به شعر، برای پاس خگویی به نوای ساز؛ از همین «ای دوست » گفت نها و «امان امان » برآورد نهای آوازندگان پارس یخوان که رایج است و بسیار شنید هایم.
کتاب لیکو
فرهنگ نشر نو